De Kleuren van Alison (4): Geel

Alison Souffreau is tekenaar en illustrator. Ze laat zich graag inspireren door films, verhalen, momentopnames en banale scenes. In haar tekeningen zoekt ze naar een manier om mensen intenser of anders te laten kijken naar hun omgeving. Het intuïtieve speelt een belangrijke rol in haar werk, zo ligt de nadruk eerder op het weergeven van een gevoel of emotie dan een waarheidsgetrouwe weergave van de werkelijkheid.

Voor Kinoautomat maakt ze een reeks rond kleur in film, een persoonlijke analyse over hoe kleur onze ervaring van een film bepaalt. Steeds neemt ze een andere kleur onder de loep en onderzoekt ze welke gevoelens deze oproept en hoe de maker van de film dit gebruikt om hun verhaal compleet te maken.

Na rood, blauw en groen is het nu de beurt aan de woeste wildernis van wraak, de meanderende zandwegen van Iran, zweterige strakke ritmes, en andere penseelstreken in oker.

Geel.
Deze met licht overgoten, felle kleur brandt op je ogen. De kleur van de zon maar ook van het twijfelend verkeerslicht. Het is agressief vrolijk, maar tegelijkertijd waarschuwend. Geel kan je verblindend gek maken, een schreeuwerige energie geven of tijdens een mooie zonsondergang vol warmte vullen. Vol tegenstrijd, vol leven.

. Revenge
Zij is het roze speelding in zijn luxueus leven, ver weg van vrouw en kind. Ze zuigt suggestief op een lolly en haar crop top leest: ‘I [heart] LA’. Ze heeft dromen en danst voor hen. Tot het fout gaat. Omgeven door een brandende woestijn en smeulende rotsen rent ze blootsvoets richting de afgrond. Als een krijger herrijst ze, uit op wraak. De laffe roofdieren die haar gepijnigd hebben voelen haar hete adem in hun nek. Dikke stroperige bloedklonters vallen op het zand, hij schreeuwt het uit maar ze is genadeloos.

Geel is de uitgestrekte isolatie van de woestijn en de energetische agressie van de mannen. Naarmate haar kracht toeneemt, wordt de kleur donkerder, vuiler. Wanneer de zon opkomt lijkt alles weer helder.

. A Taste of Cherry
Aan de rand van de stad, in een dor heuvelachtig landschap, rijdt een vuile witte Range Rover heen en weer langs kronkelende weggetjes. Een eeuwige stofwolk achter zich aan slepend. De man achter het stuur zoekt iemand, hij heeft een taak die moet uitgevoerd worden. Het lijkt nutteloos, niemand wil luisteren, het maakt hem niet uit wat ze denken. Wanneer de avond valt, wordt hij echter vervuld met weemoed. Waar of aan wie zou hij denken? Onder een zwarte hemel, met de straatlichten dansend in de verte, lijkt hij eindelijk rust te vinden.

Geel is de man alleen, zijn niet te stoppen drang naar de dood en wij die het maar niet vatten. Het is de tristesse en onze hoop dat alles goedkomt.

. Whiplash
Een opzwepend drumgeluid brengt ons naar een donkere kelder waar, in een veel te kleine ruimte, zweet en speeksel zich vermengen met bloed. Jazz is afzien. Men schreeuwt en slaat en begint opnieuw, telkens weer opnieuw. Urenlange vernedering ten koste van alles, voor een perfect tempo, voor hoogmoed, voor de val.

Geel is de eenzame, slopende strijd naar perfectie. De tiran heerst in okerachtig licht, omringd met zwarte schaduwen, hij manipuleert en duwt hen allen over de rand.

. At Eternity’s Gate
Deze zomer in Zuid-Frankrijk is warm en broeierig. Het gras is sappig groen, de kruinen van de bomen krullen zwierig naar boven. Er is geen witte wolk aan de hemel te bespeuren, wat een idylle. Het zonlicht is verblindend, de kleuren vermengen zich in elkaar en gezichten worden wazig. Overal rondom hem is er schoonheid om vast te leggen. Het is te veel, hij houdt het niet bij en krast en schetst en dept en slaat op z’n doek. Hij raast als een maniak door de straten en heeft nood aan een borrel, arme man. Hier verliest hij zichzelf.

Geel is overweldigend, het is zo fel dat je het niet meer volhoudt. Je wordt erdoor aangetrokken, het is prachtig maar tegelijkertijd voel je jezelf onwel worden, het maakt je krankzinnig.